THE LAST ONE

https://www.doneeractie.nl/160-km-wandelen-voor-onderzoek-vulvakanker/-30374

THE LAST ONE....

Dit wordt een compilatie van mijn jaar en de afgelopen 10 dagen. Als eerste, een fantastische mooi reis die nog mooier was dan ik dacht! Fysiek erg zwaar! Mensen die me kennen, weten hoe ik in elkaar zit, en opgeven is nooit een optie! 

Je hebt de tijd voor de kanker en de tijd na de kanker. Twee heel verschillende levens. Voor de kanker was ik aan het vechten tegen, en voor de Diabetes Type1. Niemand zag dat ik 24 uur per dag mezelf bezig hield met mijn allerliefste pomp die me in leven houdt! Ik sportte zeer regelmatig voor de zogenaamde kipfilets, die boven de 50 erg geliefd zijn, en liep regelmatig lange afstanden hard. 

Als ik ergens een uitdaging in zag ging ik die niet uit de weg! Marathon New York, Halve Marathons in Nederland, Winerun Lanzarote..... vooral de uitdaging om te kijken wat ik wel kon met Diabetes type 1 ipv wat ik niet kon!!!! Ik genoot van de aandacht die ik kreeg. In mijn hoofd dacht ik dat mensen me aardig vonden door de prestaties die ik leverde. Mijn best willen doen...... zo dacht ik dat het hoorde om aandacht te krijgen van de medemens!

DIT WAS ALLES VOOR DE KANKER!

Wie bedacht nu een jaar en twee weken geleden dat ik kanker had, Ik had al Diabetes! EN WAT VOOR KANKER OOK NOG!!! Ik had er nog nooit van gehoord!

VULVAKANKER STADIUM 3. Dat wil zeggen, kanker met uitzaaiing. Een erg agressieve vorm van kanker die zich in now time uitzaait via de liezen. 

Ik kreeg verschillende erg vervelende onderzoeken, en er werd een operatie gepland om de tumor te verwijderen. De tumor zat op de meest verschrikkelijke plaats en alles moest verwijderd worden.Incl. de poortwachtersklieren in de liezen om te kijken of er uitzaaiingen zijn. JA DUS......

Rechterlies was de sjaak!. Ik mocht kiezen, bestraling zonder 100% garantie of klieren eruit en garantie zodat de uitzaaiingen weg waren in de lies! Ik koos het laatste. Ik wilde nog lang niet dood.Tussen deze operaties in kreeg ik een slagaderlijke bloeding vanuit de vagina en dat was een heftig moment. Ik heb hier EMDR voor gehad, doordat ik er een trauma aan over had gehouden. Opstapeling van overleving zeg maar!

Dan komt de tweede operatie er aan en ze halen alle lymfeklieren aan de rechterkant eruit. Links was de helft er al uit!

KLAAR.....DONE!! Uitslag na de patholoog, je bent schoon. Gefeliciteerd zeggen ze....Is er een kans dat het terug komt? JA!!

Met dit ga je naar huis, en je zou blij moeten zijn. Geloof me, met een drain in je lies, waar een pot aanhangt, die dagelijks verwisseld moest worden door lymfevocht wat niet weg kon, pijn, en een flink ontstoken litteken, kon ik helemaal niets met die uitslag!

Maar beetje bij beetje knapte ik op, en dacht.....als ik maar weer kan hardlopen dan ben ik blij! En inderdaad, met zo'n heerlijk strakke steunkous/broek had ik de quote: "het zou en het moest", en binnen een korte tijd liep ik weer 5 km hard. Je moet niet vragen hoe, maar het lukte!

Dat was het lichamelijke gedeelte. Geestelijk komt daarna, en het ging niet goed. Door de operaties zijn de zenuwen doorgesneden en ik voel niets meer. Plassen gaat raar..... en zonder dat ik het wist, was de nazorg van het ziekenhuis niet meer met me bezig! Ik was uit hun systeem verdwenen en stond overal alleen voor. (Sinds kort is dit heel goed hersteld, en niemand weet waar het fout is gegaan)

Tijdens het ziek zijn kon ik niet presteren, ik was kwetsbaar! Toch had ik een grote kring mensen om me heen die begaan waren met mij ook al was ik niets aan het presteren! In mijn hoofd kon ik dit niet matchen....en had hier moeite mee. Hoe kunnen mensen mij nu aardig vinden? Ik presteerde niks! Waarom kreeg ik zoveel aandacht terwijl ik niets deed?

Ik had zoveel moeite met mijn zelfbeeld dat ik hulp gevraagd heb. Het "ik moet en ik zal" moest er wat af...... Voor wie moet ik?? Mensen vinden mij zo ook wel aardig!

Nu na de revalidatie ben ik al het negatieve aan het omzetten in zoveel mogelijk positief, en probeer ervoor te zorgen dat er veel meer onderzoek kan worden gedaan, dat Vulvakanker onder de aandacht komt.

Stadium 3 volgens kanker.nl leeft 45% nog na 5 jaar!

Waarom ik gelopen heb? Er zijn een heleboel vragen bij mij die niet beantwoord kunnen worden. Zorgverzekeraars kennen het probleem niet bij dit soort van kanker, zitten is lastig.......Wat als ik wil fietsen bijvoorbeeld, wat als ik niet lang kan zitten?....En dat geld niet alleen voor mij!!!

KWF heeft veel donateurs, maar het meeste gaat naar de bekende kankersoorten. Ik wilde dit niet, en zo was het idee ontstaan om zelf iets bij elkaar te krijgen via sponsoring, speciaal voor het onderzoeksfonds van het Catherina ziekenhuis. En een gedeelte voor stichting Olijf zodat zij meer aandacht kunnen besteden aan Vulvakanker.

Psychisch ben ik er nog niet helemaal, maar gaat de goede kant op. Het moet en zal is omgezet in ik WIL.....Als ik nu iets doe is het voornamelijk voor mezelf, waar ik me prettig bij voel, of ik nu in de aandacht sta of niet! Je zou het niet zeggen met deze actie maar toch voelt dit goed.

Of de kanker terug komt maak ik me niet zo'n zorgen om. Ik ben niet meer bang. Als het zo is dan is het zo en zie ik dan wel weer.

Wat ik wel doe is heel intensief mijn leven beleven en er zoveel mogelijk uit probeer te halen! Nu ben ik redelijk fit en schoon. En wat nu kan, kan nu! Stomme gedachte misschien, maar zo denk ik nu eenmaal.

En zo ontstond het idee FUERTAVENTURA........ 

Een nieuw begin na de kanker. Onderzoek is er nodig en meer aandacht voor deze zeldzame vorm van kanker waar de meesten nooit van gehoord hebben. 

Ik heb een Doneeractie opgezet voor meer onderzoek. Van een kleine eenmansactie is dit behoorlijk uitgegroeid en kranten kregen er oor naar. De Telegraaf meldde me " waarom heb je niet eerder gebeld!" Tja......geen idee, een eenmansactie en het is al heel wat ,om zo'n reis voor te bereiden!

Mijn reis:

In een woord, FANTASTISCH! Een uitdaging zowel lichamelijk als geestelijk. Ik was best wat bang om alleen aan deze tocht te beginnen. Ging het me allemaal lukken? De overnachtingen, zorgen voor water onderweg, de Diabetes, en wat als ik val?

De etappes in het begin waren lang en kon ik redelijk volhouden. Wennen aan een rugzak met ongeveer 15 kilo, wennen aan de hitte, schoenen, de beklimmingen, afdalingen, maar dat geld voor iedereen.

Mijn mooiste etappe, tja ik denk de etappe die tevens ook het zwaarst was. Het Betancuria gebergte in de etappe Pajara naar Le Pared. De eerste 5 kilometer waren zo mooi dat ik er emotioneel van werd. Helemaal alleen in dat wijdse gebergte, niemand alleen ik! Maar ook een etappe waar ik moest huilen van angst, pijn, het niet durven maar toch moest, en dat er geen eind aan kwam!

 

La Oliva, het schattige witte dorpje, Tefia waar niets was alleen een onderkomen van een verlegen Italiaanse surf dude die eten voor me maakte en me een flesje wijn en ontbijt aanbood, Betancuria, het lopen door de regen, de ontmoeting met the Preecher and his Wife, s'Morgens het vullen van mijn waterflessen door de eigenaar van het historisch 600 jaar oude gebouw, Pajara waar ik sliep, en ze geen woord engels of Duits spraken. Le Pared waar ik terecht kwam in een viezige studentenhut. Te smerig, laat staan te bedenken dat ik daar ook maar ging slapen. Risco del Paso met zijn absolute mooiste stranden. Morro Jable,de toeristische trekpleister! En dan de eindetappe waar geen eind aan kwam, en ik al vreesde dat er geen bus zou komen! De ontmoeting met Eva Walder, een Oostenrijkse oudere vrouw die dit ook in haar eentje gedaan heeft. Heel bijzonder dat ik haar daar mocht treffen.

Ik ben mezelf meerdere malen tegengekomen, heb moeten knokken om die verdomde berg weer op te moeten, maar alles was het meer dan waard!! Ik zal deze reis nooit meer vergeten. 

De Doneeractie zal nog even doorlopen, alle kleine beetjes helpen voor het nodige onderzoek!

https://www.doneeractie.nl/160-km-wandelen-voor-onderzoek-vulvakanker/-30374