TO THE POINT........
Dat is de titel van vandaag. Ik ga naar PUNTO DEL JANDÍA .Het zuidelijkste punt van het eiland.
Met gemengde gevoelens..... enerzijds ben ik blij, lichamelijk gezien dat ik het gehaald heb. Anderzijds jammer. Je zit zo in een andere wereld, dat je er niet meer uit wil, maar mijn ticket ligt klaar, ik moet!
Vandaag dacht ik lekker langs de zee af te lopen en zag op mijn kaartje geen ernstige beklimmingen. Jaja!!..... niet dus! De hele weg ging het op en af. Omdat ik lichamelijk moe was en elk pijntje werd een vreselijk pijnte!! Je kent het wel, kleine pijntjes houdt je lang vol maar op een gegeven moment ben je er klaar mee en houd je t niet meer vol. Vroeger op de basisschool vertelde de directeur ( Men. Mertens heet hij) een verhaaltje over een drup water op je hoofd.... dat doet geen zeer! Maar als je weken onder de zelfde drup zit, kan je het niet meer verdragen..... zoiets is het🤨
Maar goed...... heel in de verte zag ik het eindpunt al liggen. Daar moest ik zijn..... maar wat was dat punt ver weg!!! Er kwam geen end aan.
Stukje bij beetje leek het dichterbij te komen en ik raakte opgewonden van blijdschap. Ik had het bijna gehaald!
En dan...... dan kom je aan, dat is echt raar!!! Afgelopen is het avontuur want je bent er! Niemand is er om je binnen te halen net als bij een marathon of zo! Het is gewoon klaar en dat is raar!
Ik wist dat dit moment ging komen daarom heb ik de laatste kilometers goed in me opgenomen en genoten van wat ik nog zag.... welliswaar geitjes, maar toch!
Even TO THE POINT!! Ik was daar dus, maar moest ook terug! Maar hoe?
Waarschijnlijk stopt er een bus, ik had het al nagekeken via internet! Er stond inderdaad een bushalte, met een tijd dat die om 16 uur kwam.
Mooi, dacht ik, ik kom in ieder geval weer terug! Maar van 14.15 wachten tot 16.45 zag ik geen busje meer komen! Navraag gedaan bij een soort van bar, en ook de barman zei SI BUSO KOMT SOWO!!!
Ik heb het opgegeven en liep naar wat mensen. Ik vertelde ze mijn verhaal en natuurlijk namen ze me mee! Een lift!! Een superaardig jong stel gaven me een lift over een weg die niet echt comfortabel was! De enige weg naar Punto de Jandía was een zandpad van 20 km lang! Nu snap ik dat er geen bus komt.
Eenmaal terug in de hectiek van de stad heb ik even een duik genomen in het zwembad om het stof van me af te spoelen.
Moe maar voldaan zit ik nu op mijn balkonnetje en plotseling heb ik niks meer te lopen morgen!! Heel raar......
Reactie schrijven