FUERTAVENTURA-REISVERSLAG · 07. oktober 2018

De eerste dag is de start in Corralejo,

En eindigt in La Oliva. Ik heb omdat ik s'avonds pas aankom in Corralejo iets buiten de stad een klein appartementje geboekt, zodat ik de eerste paar kilometers al gedaan heb.

Goed voorbereid deze keer begin ik al heel vroeg in de ochtend aan deze reis. Een vlucht naar Lanzarote om daar de bus te pakken naar het zuiden, en vanuit daar de boot naar Fuertaventura. Mijn allerliefste dochter zegt op het allerlaatste moment tegen me dat er geen bussen rijden! Ik.....blind vertrouwen in mijn dochter, boek meteen een auto, anders kom ik niet in het zuiden buiten een dure taxi!

Vol zelfvertrouwen sta ik na de vlucht in de rij om de geboekte auto op te halen.....DIE IS ER NIET!

Alle auto’s waren op!

Daar ging mijn alles van te voren goed geregeld gedoe! Dan toch maar een dure taxi......ik moest zo vlug mogelijk mijn boot halen omdat ik het eerste stukje tijd wilde lopen, anders moest ik morgen een hele lange afstand. Bij de haven bleek dat er alleen een boot ging om 16.30 uur.🤨 ZONDAG VANDAAG!!

Niet dat ik me niet vermaakt heb hoor, het haasten was er even vanaf.....

Ik kon hierdoor niet op tijd vertrekken aan de wandeltocht. Het enige wat ik kon doen was de kortste route naar mijn verblijf, omdat het al vroeg donker wordt hier.

Navigatie aan.....✔️ en lopen maar.... weg uit die drukte van toerisme en genieten van de natuur!

Ja hoor!!!.........de weg is de weg waar ik behoor te lopen. Ze zijn er een snelweg aan het maken!

Zo zie je maar..... dit kan je niet voorbereid doen!! Er is altijd iets wat niet volgens het boekje gaat!

Uiteindelijk tegen de donker kom ik aan in een dorpje waar ik mijn eerste onderkomen geboekt had.

En ja.....dit is het eerste wat wel goed ging vandaag. In de buitenwijk Tamaragua heb ik geboekt bij

Villa Orquidea.

Hoe gaat het met mij? Op zich wel goed getraind. Ik ben diabeet, dat is waar ik het meeste last van heb met zulke uitdagingen. Ik raak uit mijn dagelijks ritme en dat gaat meteen mis!! Insulinepomp die op hol slaat, hoge en lage suikers die ik weer stabiel moet proberen te krijgen!

FUERTAVENTURA-REISVERSLAG · 08. oktober 2018

De kleur is Beige....25 km.

Mijn eerste echte etappe begint vandaag. 27 km naar La Oliva. Omdat ik gisteren al wat gelopen had, kon ik die kilometers eraf trekken. Tamargua was mijn vertrek plaatsje wat dicht bij de route ligt.

Al snel was ik op de route van de Camino. En wat ook snel was, was de hitte......poehhhh mijn lijf zat al heel vlug onder de zoutkorrels! Zweet verdamping, dan krijg je menselijk zout!

Deze route begon wat saai.... alles was BEIGE! Stenen, lava, huizen, oude vulkanen, tot mijn schoenen! De weinige dorpjes die ik tegen kwam waren uitgestorven. Niks te doen! Maar langzaam veranderde de natuur in een soort heel licht groen! Begroeiing op het BEIGE.....

De paadjes begonnen wat smaller te worden en het ging serieus wel even wat omhoog. Af en toe kom je een wild dier tegen, ezeltjes....eekhoorntjes..vlinders....krekeltjes en hagedisjes. Een route die langzaam oploopt naar het Betancuria gebergte.

Na 17 kilometer en geen mens gezien te hebben, kom ik uiteindelijk aan in La Oliva, een stil dorpje met wel een hele leuke dorpskern. Hier heb ik een heel leuk huisje gevonden voor weinig geld. Via Airbnb Habitación c/baño.

ik was al optijd in La Oliva, waar ik rondgelopen heb ik het Centrum.

Gelukkig is er in dit dorpje een kleine supermarkt, waar ik de eerste levensbehoeften kan kopen....water wijn en brood! (haha)In mijn gezellige huisje heb ik een lekker diner klaargemaakt wat bestond uit vers brood met een paar plakjes kaas, als groente een tomaat.

Het weer is wat omgeslagen en er waait een flinke wind nu. Morgen weer verder en hopelijk een mooiere route dan vandaag.

FUERTAVENTURA-REISVERSLAG · 09. oktober 2018

On the road Again..... 18 km

Vandaag etappe nr. 2. Van La Oliva naar Tefia. Op zich een vrij makkelijke route. 17 km ongeveer en met een zonnetje en een briesje ging ik op pad vandaag. zoals ik al de kleur BEIGE had genoemd, was vandaag niet anders. Grote brede zand-kiezel paden, uitzicht op zee en de vlaktes waar je geen mens tegenkomt. FaceTime met mijn moedertje die het allemaal wel spannend vind, en zich zorgen maakt over mij..... Ik besluit wat muziek op te zetten.....On the road again......(love is a fact) en meteen gaat het wandelen stevig door. Tindaya een klein dorpje, wat heel schattig in een vallei ligt, had een klein restaurantje waar ik stopte voor een cappuccino. Ik dacht, zal ik nu water enzo meenemen? Het kan zo maar zijn dat ze in Tefia niets hebben! Maar och..... het zal wel meevallen dacht ik!

De kilometer vlogen voorbij en het ging beter als gisteren. Af en toe wat geiten en een blaffende hond, was alles wat ik tegen ben gekomen. Een verlaten tuincentrum waar warempel een boot in het zand gestrand was!! TEFIA dan......... tja!! Een dorp kleiner als klein, en je raad het al, geen supermarkt, plaatselijk restaurant dicht.....dat wordt wat! Ik belde de eigenaar van de accommodatie, hij zou me oppikken bij een Parking van een Ecomuseo. daar wachtte ik op hem. Omdat ik geen eten en water meer had, vertelde ik de eigenaar van mijn trip, en probeerde te kijken wat deze voor mij kon doen!

Mijn onderkomen is werkelijk weer eentje voor de top 10. In the middel of nowhere...een 100 jaar oude finca omgebouwd als hotel/hostel. Casa Benédicta. De eigenaar(een Italiaanse surfdude) heeft me wat wijn gegeven en maakt eten voor mij. Ik was al bang dat ik moest leven van het stukje oud brood en water wat ik in mijn rugzak had zitten. En zo zat ik in zijn tuintje te genieten van een lekker glas wijn en een zeer mooi uitzicht! Fantastisch lekker eten had hij gemaakt!

.Voor morgen staat er een flinke etappe op het programma. Flink klimmen, naar het Betancuria gebergte. Daar heb ik mondeling een overnachting afgesproken.

FUERTAVENTURA-REISVERSLAG · 10. oktober 2018

Wat een WEER weer!!...... 19 km

Vanmorgen werd ik wakker in alle stilte in de Rural casa Benidicta(buitenhuis). De Italiaanse surfdude.... die heel verlegen was, had een ontbijtje klaar gemaakt. Cake met ei🤨.

In de bergen was het erg bewolkt en ik kreeg al zo’n donkerbruin vermoeden.

De eerste paar kilometers waren saai.... niks te zien, zelfs geen dieren! Ow ja toch.... een paar geiten! Af en toe al wat lichte regen. Ik kom een dorpje binnen gelopen en dacht aan een kop koffie, maar hier moet je het bij denken laten...... er is niks! Het begon ook al weer te regenen, maar gelukkig zijn het buien en liep ik tussen de buien door.

En dan plotseling.... kom je in een dorp met drie huizen en hebben ze daar 2 restaurantjes waar de locals zitten. Allemaal van die oude mannetjes die geen tanden meer in de mond hebben. Dus toch een kopje koffie voor mij😊

Ik zag op mijn GPS dat ik vanaf nu flink moest gaan klimmen, en dat was ook zo...... ons moederke liet me weten dat de weg ophield!!!....... ja dat wist ik al, ik liep al op een soort pad.......De beklimming was een pittige maar wel goed te doen, mits je conditie goed is!!

Eindelijk boven botste ik tegen twee gigantische kerels op!!!! Ik had ze al gezien op foto’s met een mooie blauwe lucht.

Ik had de pech dat het keihard regende...... de wolken dreven langs mij heen en met mijn plastic regenzak liep ik maar vlug door. Op naar Betancuria.

En ja hoor.... weer een die in de top 10 mag.... Casa rural Princess Aminda

Wat een leuk dorp en wat een leuk onderkomen. Een 600 jaar oude finca die ze omgebouwd hebben tot restaurant en het verhuren van kamers. Overdag erg touristisch met af en aanvoer van touristen, maar na vier uur stil en authentiek. De eigenaar en zijn vrouw waren super aardig en ik krijg een rondleiding in hun casa..... Flesje wijn en wat tapas voor weinig geld. En zo raak in gesprek met de enige twee gasten van deze

Rural, twee Engelsen, die 25 jaar getrouwd zijn en op het eiland wonen. Samen met de Engelsen hebben we een fantastische avond gehad, alleen in de grote verbouwde Historische Finca (Rural) Het 25 jaar getrouwde echtpaar heeft een kerk in Caleta de Fuste en gaan voor me bidden....😊

En na dat cakeje van vanmorgen smaakte het eten goed!.

FUERTAVENTURA-REISVERSLAG · 11. oktober 2018

God Bless You..... 17 km

Vanmorgen lekker vroeg opgestaan met een beetje beter weer dan gisteren. The preecher and his Wife, zaten al klaar voor het ontbijt wat ze kregen. Ze wilden een foto maken van ons zodat ze in hun kerk op fuertaventura en hun Facebook account, mij konden laten zien. We namen afscheid want ik had een zware etappe voor de boeg.

En meteen ging het bergopwaarts. Het hoogste punt van de GR131 was vandaag. Wat een uitzicht toen ik eenmaal boven was. Zowel links als rechts zag ik de zee. Vandaag was ook de dag dat mijn hele lichaam zeer deed. Zelfs mijn schoenen deden zeer!!

De afdaling lijkt altijd makkelijk maar schijn bedriegt, eigenlijk kan je beter omhoog lopen dan naar beneden. Elk in de weg liggend kiezeltje, kan je laten uitglijden.

Ik was alleen, zelfs in de verste verte geen auto, stilte, echt doodse stilte, met af en toe een kwetterende vogel of een roofvogel die je hoorde.... Gigantisch mooi! Ik heb daar echt even gezeten op een rots en genoten van het uitzicht.

Eenmaal in het dal, liep de temperatuur al behoorlijk op en schoten de kilometers ook niet op, berg op berg af.......

Het bleek dat mijn extra batterij niet opgeladen was en mijn telefoon liep leeg. De telefoon heb ik echt nodig voor GPS! En of het nu van God komt of van de preecher, ligt daar zomaar een restaurant, zonder dorp!!! Waar ik echt mijn telefoon op moest laden. Dus weer wat vertraging waardoor het nog minder opschoot!

Ik bestel een cappuccino en echt......... wie stond er voor mijn neus? The preecher and his Wife! Toeval bestaat niet, dat is mijn geloof....😂😂

65% Opgeladen, dat moet genoeg zijn. Een volgende beklimming stond voor mijn neus. Poeh.......die was echt zwaar, eentje van buiten categorie , het was warm en er kwam geen eind aan. Diegene die het filmpje gezien hebben die weten waarom ik dit zeg!

Maar! Ik ben boven gekomen en nu was het alleen nog de weg naar beneden., ik zag Pájara al liggen waar ik moest zijn. Dacht ik........ eenmaal daar moest ik nog 4 kilometer. Ik had me vergist in het dorp.

Alles wat ik wilde was dat ik er was, ik was doodmoe, alles deed pijn, mijn rugzak knelde van alle kanten, ik zakte door mijn benen en mijn suikerwaardes waren niet goed.

Eindelijk was ik in

Pajara waar ik wederom iets moois geboekt heb. Casa Asaitas. Top 10? Nee ik verlangde naar een fijne warme douche zodat ik me helemaal schoon kon spoelen, maar na gisteren een koude douche gehad, had ik die vandaag weer......Wel een ruimte met wasmachine waar ik gratis gebruik van maakte.

Dat is niet fijn!!

In het dorp was serieus één restaurantje open, de rest was op vakantie!! Daar heb ik wat eten kunnen bestellen. Na zo’n tocht snakt je lichaam echt naar eten!

GOD BLESSURE YOU.......

FUERTAVENTURA-REISVERSLAG · 12. oktober 2018

A Hell Of a Day...... 26 km

Ik wist dat dit een verre etappe zou zijn, maar niet dat deze zo zwaar was. De eerste paar km gingen vlot, en ik heb echt genoten van de omgeving. Vanmiddag postte ik een foto dat de top was bereikt..... echt niet!!

Het ging hoger en hoger, totdat ik bij een topje kwam wat vol stond met berggeiten. Ik dacht..... dat kan toch niet dat ik daardoor moet? Het was gewoon eng!! Maar erop is makkelijker dan eraf. Ik durfde niet, liep weer terug.... maar ik moest! Er was geen andere uitweg dan mezelf in de afgrond laten glijden. Verschrikkelijk als je hoogtvrees hebt en bang bent voor dieptes.

Ik liet mezelf cm voor cm zakken en zoekend naar houwvast heb ik me af laten glijden naar een verdieping lager!

Maar toen.... moest ik weer omhoog, mijn benen bibberde van de krampachtige houding. Omhoog omlaag omhoog omlaag.... alles was slecht aangegeven, dus raakte de weg kwijt.... Wat een ellende en wat voelde ik me ellendig. Ik moest zo ver vandaag en het schoot niet op. Volgens de bewoners was ik in een militair gebied waar ze vaak oefeningen doen. Uiteindelijk zag ik een bord en wist ik dat ik goed zat....... maar ik was er nog lang niet! Ik zakte steeds door mijn benen, mijn rugzak deed pijn, mijn tenen was ik kapot aan het lopen..... Maar ik moest door, ik liep door zandpaadjes waar geen taxi stopte, anders was ik ingestapt😉 Ik nader het dorpje Cardon, waar een klein restaurantje was, ik besluit door te lopen, omdat ik nog te ver moest! Uiteindelijk laat ik het gebergte wat achter me en loop ik richting Le Pared.

Het duurde en duurde, ik was echt helemaal kapot. Onderweg kwam ik twee fietsers tegen, die me aanspraken wat ik aan het doen was. Ik vertelde ze van mijn tocht, en dat ik naar Le Pared moest. De twee fietsers ook! Tegen 17 uur kwam ik aan en ging naar mijn onderkomen. Hostel dacht ik...... Het was nog erger als een uitgeleefd studentenhuis! Ik mocht een viezig matras pakken en daar op gaan liggen, in een open gebouw! DAT GING ME NET TE VER!

Er lag een chic net afgebouwd hotel (La Pared Sporthotel) in de buurt, en vroeg of ze een kamer vrij hadden. En plotseling spreekt een sportieve trainer van een loopgroepje me aan.... hij was een van de fietsers, en tevens sportcoach van het hotel! Hij vertelde de receptioniste van het hotel wat ik deed. GELUKKIG.... er was iets vrij. Dan maar wat meer betalen en gelukkig een warme douche, na 2 dagen een koude douche gehad te hebben. Maar ondanks de ontberingen was het wel heel mooi! Aanrader voor iedereen😂😂

Voor nu ga ik de route voor morgen eens bekijken want die is wel heel erg lang.

FUERTAVENTURA-REISVERSLAG · 13. oktober 2018

In the THE DESERT.....25 km

Ik stond vanmorgen op en keek naar mijn kaartje wat ik moest lopen, en werd weer bang want er stonden weer wat bergen op.😰.

Gelukkig waren het niet van die zware joekels als gisteren.

Deze etappe ging welliswaar vlot maar was allemaal los zand, wat het weer lastig maakte. Inmiddels zijn er wat blaren gekweekt..... schoenen die zeer gaan doen, schouders die beurs zijn van de rugzak, maar ondanks wat geklaag....... ik geniet er volop van! Alles van de vorige dag was vergeten, en na een luxe hotelkamer was ik weer helemaal enthousiast.

In de desert.....alles wit ecru.... met af en toe een soort plantje, zie ik overal geitjes die aan het grazen zijn. In de desert!!! Vraag me af wat ze grazen....een rups loopt me achterna als ik er foto’s van maak!! Het was of de wereld alleen bestond uit deze kleine leuke dingen. Ik stapte desondanks toch stevig door omdat ik niet wist wat me te wachten stond vandaag.

Na 18 KM los zand, zie ik in de verte het mooie strand van Risco del Paso. Daar ga ik echt effe een duik nemen!! Ik was al eens bij dit strand geweest, en bedacht me om daar even een biertje te pakken bij een klein barretje.

Mijn water was op en wilde wat kopen daar, zodat ik verder aan mijn tocht kon. Maar helaas er was niks! Ik zag op het bord dat ik nog eens 15 km moest lopen. De moed zakte me echt in de schoenen. Geen water meer en nog zo ver. Ik heb besloten om een taxi te bellen die me naar het volgende dorpje kan brengen zodat ik weer met wat water verder kon. Beetje gesmokkeld maar was noodzaak! En zo kom ik aan in Morre Jable.( Apartamentos Matorral)

Mijn appartement wat ik heb geboekt is midden in het toeristisch geweld, en ik merk dat ik erg moet wennen aan de herrie......

Ondanks dat dit appartement een zwembad heeft en er wat te doen is, denk ik nu al met heimwee terug aan de stilte van de leuke overnachtingen. Wat een verschil!!

Gelukkig mag ik morgen nog 25 km lopen, en weg uit deze herrie, om s’avonds weer terug te komen in de herrie.

FUERTAVENTURA-REISVERSLAG · 14. oktober 2018

To The Point........21 km

Dat is de titel van vandaag. Ik ga naar PUNTO DE JANDÍA .Het zuidelijkste punt van het eiland.

Met gemengde gevoelens..... enerzijds ben ik blij, lichamelijk gezien dat ik het gehaald heb. Anderzijds jammer. Je zit zo in een andere wereld, dat je er niet meer uit wil, maar mijn ticket ligt klaar, ik moet!

Vandaag dacht ik lekker langs de zee af te lopen en zag op mijn kaartje geen ernstige beklimmingen. Jaja!!..... niet dus! De hele weg ging het op en af. Omdat ik lichamelijk moe was en elk pijntje werd een vreselijk pijnte!! Je kent het wel, kleine pijntjes houdt je lang vol maar op een gegeven moment ben je er klaar mee en houd je t niet meer vol. Vroeger op de basisschool vertelde de directeur ( Men. Mertens heet hij) een verhaaltje over een drup water op je hoofd.... dat doet geen zeer! Maar als je weken onder de zelfde drup zit, kan je het niet meer verdragen..... zoiets is het🤨

Maar goed...... heel in de verte zag ik het eindpunt al liggen. Daar moest ik zijn..... maar wat was dat punt ver weg!!! Er kwam geen end aan.

Stukje bij beetje leek het dichterbij te komen en ik raakte opgewonden van blijdschap. Ik had het bijna gehaald!

En dan...... dan kom je aan, dat is echt raar!!! Afgelopen is het avontuur want je bent er! Niemand is er om je binnen te halen net als bij een marathon of zo! Het is gewoon klaar en dat is raar!

Ik wist dat dit moment ging komen daarom heb ik de laatste kilometers goed in me opgenomen en genoten van wat ik nog zag.... welliswaar geitjes, maar toch!

Even TO THE POINT!! Ik was daar dus, maar moest ook terug! Maar hoe?

Waarschijnlijk stopt er een bus, ik had het al nagekeken via internet! Er stond inderdaad een bushalte, met een tijd dat die om 16 uur kwam.

Mooi, dacht ik, ik kom in ieder geval weer terug! Maar van 14.15 wachten tot 16.45 zag ik geen busje meer komen! Navraag gedaan bij een soort van bar, en ook de barman zei SI BUSO KOMT SOWO!!!

Ik heb het opgegeven en liep naar wat mensen. Ik vertelde ze mijn verhaal en natuurlijk namen ze me mee! Een lift!! Een superaardig jong stel gaven me een lift over een weg die niet echt comfortabel was! De enige weg naar Punto de Jandía was een zandpad van 20 km lang! Nu snap ik dat er geen bus komt.

Eenmaal terug in de hectiek van de stad heb ik even een duik genomen in het zwembad om het stof van me af te spoelen.

Moe maar voldaan zit ik nu op mijn balkonnetje en plotseling heb ik niks meer te lopen morgen!! Heel raar......

FUERTAVENTURA-REISVERSLAG · 15. oktober 2018

Op zoek naar een bus....

En toen kwam er een einde aan Fuertaventura.

Als eerste moest ik op zoek naar de bus die me naar het noorden moest brengen. Die was er geen. Alles moest in etappes. Onderweg zag ik pas de werkelijke gelopen afstand! Potverdorie dat was een end!! Ik had er geen idee van. Maar je moet je voorstellen van Eindhoven naar Den Helder ongeveer. Eenmaal in Corralejo was ik verrast dat ik Eva Walder even ging ontmoeten. Een Oostenrijkse Dame van behoorlijke leeftijd, die in 2012 ook in haar eentje deze route gelopen heeft. Ik was met haar in contact gekomen via internet. En heel toevallig was zij nu ook daar, en wilde mij graag ontmoeten.

Nog even wat rondgewandeld te hebben, ben ik op de boot gestapt naar Lanzarote. Mijn koffer staat bij Denise Beek, zij was zo aardig om op mijn spullen te passen die ik niet nodig had. Omdat ik geen onderkomen had, heeft ze me haar bank aangeboden. Dank je wel Denise....

FUERTAVENTURA-REISVERSLAG · 16. oktober 2018

Mijn reis:

In een woord, FANTASTISCH! Een uitdaging zowel lichamelijk als geestelijk. Ik was best wat bang om alleen aan deze tocht te beginnen. Ging het me allemaal lukken? De overnachtingen, zorgen voor water onderweg, de Diabetes, en wat als ik val?

De etappes in het begin waren lang en kon ik redelijk volhouden. Wennen aan een rugzak met ongeveer 15 kilo, wennen aan de hitte, schoenen, de beklimmingen, afdalingen, maar dat geld voor iedereen.

Mijn mooiste etappe, tja ik denk de etappe die tevens ook het zwaarst was. Het Betancuria gebergte in de etappe Pajara naar Le Pared. De eerste 5 kilometer waren zo mooi dat ik er emotioneel van werd. Helemaal alleen in dat wijdse gebergte, niemand alleen ik! Maar ook een etappe waar ik moest huilen van angst, pijn, het niet durven maar toch moest, en dat er geen eind aan kwam!

La Oliva, het schattige witte dorpje, Tefia waar niets was alleen een onderkomen van een verlegen Italiaanse surf dude die eten voor me maakte en me een flesje wijn en ontbijt aanbood, Betancuria, het lopen door de regen, de ontmoeting met the Preecher and his Wife, s'Morgens het vullen van mijn waterflessen door de eigenaar van het historisch 600 jaar oude gebouw, Pajara waar ik sliep, en ze geen woord engels of Duits spraken. Le Pared waar ik terecht kwam in een viezige studentenhut. Te smerig, laat staan te bedenken dat ik daar ook maar ging slapen. Risco del Paso met zijn absolute mooiste stranden. Morro Jable,de toeristische trekpleister! En dan de eindetappe waar geen eind aan kwam, en ik al vreesde dat er geen bus zou komen! De ontmoeting met Eva Walder, een Oostenrijkse oudere vrouw die dit ook in haar eentje gedaan heeft. Heel bijzonder dat ik haar daar mocht treffen.

Ik ben mezelf meerdere malen tegengekomen, heb moeten knokken om die verdomde berg weer op te moeten, maar alles was het meer dan waard!! Ik zal deze reis nooit meer vergeten.

reisverslag GR131 Fuertaventura